Daar sta je dan, twee stappen van de rotonde af. Je voelt je aan de ene kant sterk dat je een keuze hebt gemaakt, je de stap hebt gezet. Bij de tweede stap kreeg je ruzie, een ontzettende ruzie met je moeder. Ze was het niet eens met wat je zei. Het zet je stil, het maakt je verdrietig en boos. Je bent ontzettend uitgevallen naar je moeder en appt mij dat je het niet kan. Ik vraag je wat je niet kan? Ik wil geen ruzie’s, ik kan niet voor mezelf kiezen, omdat ik dan bang ben om mensen kwijt te raken.

We spreken af. Tijdens de wandeling vertel je over je twijfels. Als ik doorga met stappen zetten, dan heb ik het gevoel dat ik straks er alleen voor sta en dat ik eenzaam ga zijn.

‘Ik ben zo bang dat ze dit deel van mij niet gaan accepteren. Ik ben alleen maar bezig met het bedenken wat andere mensen ervan vinden’

Ik vraag je of je dit deel van jezelf kan accepteren. Je zet een stap terug. Ineens komen er allerlei oude herinneringen naar boven. Daar mocht en kon dit deel van jou er niet zijn. Het was teveel, je moeder had genoeg aan zichzelf. Ik vraag je of je in de ruzie vanuit je volwassen ik of vanuit je kleine meisje (iedereen heeft een klein meisje/jongetje in zich die door alle ervaringen je veilig wilt houden) hebt gesproken.

Het was het kleine meisje in jou die gelijk boos werd en zichzelf probeerde te gaan verdedigen. Zij zet je hoofd zo op aan, dat het overuren draait. Ben ik wel goed genoeg? Ik kan dit niet! Ik weet niet wat ik moet doen? Ik voel me leeg. Ik kan geen stappen meer vooruit zetten. Het lukt gewoon niet. Ik sta stil.

We staan ook letterlijk even stil, maar de zon begint op je te schijnen.

Ik vraag je wat dit kleine meisje nodig heeft;

‘Jij; een hele dikke knuffel en ze mag weten dat ze goed is zoals ze is. Dat het verleden niet meer is zoals nu is. Dat ik haar snap dat ze zo opstandig is, dat dit niet hoeft als ze weet dat ik ook rustig naar haar kan luisteren. Dat ze mag bestaan. Precies zoals ze is en niet perfect.’